"Masz taką wartość, jak to, co jest dla ciebie ważne." Recenzja książki pt. "19 razy Katherine" John Green

  Kiedy słyszymy słowo "rozstanie" od razu nasuwają nam się  negatywne skojarzenia jak na przykład: smutek, żal, osamotnienie, bezsilność, rozpacz. Rzadko myślimy o pozytywnych aspektach tego zdarzenia, ponieważ jak w takiej sytuacji człowiek może czuć się szczęśliwy? Przecież traci ukochaną osobę z którą spędzał każdą wolną chwilę, zwierzał się z najskrytszych marzeń i dzielił się swoimi lękami. Rzadkością jest zerwanie za tzw. porozumieniem, zazwyczaj jedna z nich odgrywa  rolę porzucającego, a druga jest  porzucona. Jak można pozbierać się po rozstaniu? Co zrobić gdy zostaliśmy po raz dziewiętnasty rzuceni?


  Z twórczością Johna Greena nigdy nie było mi po drodze, dlatego chwilami obawiałam się, że nigdy nie będzie mi dane, aby poznać jego powieści. Nawet kiedyś śmiejąc się ze znajomymi doszliśmy do wniosku, że ciąży na mnie jakaś "Greenowska klątwa", która nie pozwala mi poznać kunsztu pisarskiego tego amerykańskiego autora. Naprawdę napotykałam przeróżne przeszkody, które za jakiś czas  opiszę   w innym poście.

  W końcu po tylu miesiącach poszukiwań, rozterek i katuszy dałam sobie spokój. Pogodziłam się z  losem, aż któregoś dnia koleżanka z klasy, wyciągnęła z torby "Gwiazd naszych wina" i właśnie w tamtej chwili los się do mnie uśmiechnął! Po zapoznaniu się z historią Hazel i Augustusa, obiecałam sobie, że sięgnę po inne utwory tego autora, ale jak to często ze mną bywa - zapał szybko mija. I pewnie po kolejną powieść sięgnęłabym za kilka lat, ale na  horyzoncie ponownie pojawiła się moja koleżanka, ale tym razem z "19 razy Katherine"...

 Colin Singleton zakochuje się w dziewczynach wyłącznie o imieniu Katherine, a one niestety ciągle z nim zrywają. Gdy chłopak zostaje rzucony po raz dziewiętnasty postanawia przystać na propozycje swojego najlepszego przyjaciela i razem wyruszają w podróż po Ameryce. Trafiają do małej miejscowości gdzie pochowany jest sam węgierski arcyksiążę. W międzyczasie Colin zaczyna pracować nad Teorematem i ma nadzieję, że dzięki niemu w końcu przewidzi przyszłość każdego związku z Katherine. Czy z dala od domu, z przyjacielem u boku Colin odnajdzie samego siebie? I czy faktycznie dzięki matematyce można przewidzieć przyszłość?


  O tej pozycji czytałam różne opinie. Jedni czytelnicy ją wychwalali i zapewniali, iż czeka mnie niezapomniana przygoda z cudownym dzieckiem i matematyką, jednakże Ci drudzy odradzali mi tę historię i gwarantowali, że się zanudzę, ponieważ  jest zbyt schematyczna i przewidywalna. Po tak skrajnych recenzjach nie wiedziałam czego się spodziewać, dlatego z jeszcze większym zapałem przysiadłam do lektury. I teraz gdy już zapoznałam się z Colinem i całą bandą muszę przyznać, że bardziej pochylam głowę ku tym pozytywnym opiniom, ponieważ książka ta jest niesamowita w każdym calu i nie zgadzam się z tym, że jest schematyczna. Bo nie jest! Wręcz przeciwnie - moim zdaniem bije od niej oryginalność.



" - Wyrzuć to z siebie, no wyrzuć to - zachęcała go Lindsey.
- Nie mogę - odrzekł - bo jak to wyrzucę, to zabrzmi jak zew godowy żaby ryczącej."


  Mam nadzieję, że mi wybaczycie, jeśli dziś zacznę nie od bohaterów, ale od matematyki.....Ci, którzy śledzą mojego bloga regularnie zapewne wiedzą, że Detektyw Książkowy nie znosi, nie lubi, nienawidzi i ma alergię na ten  masakryczny przedmiot, więc jakim cudem ta powieść mogła mu się spodobać? Otóż, nie wiem czy wiecie, ale Green potrafi czarować słowami, więc musicie wiedzieć, że liczbami także umie i mnie właśnie zaczarował, rzucił na mnie jakiś czar. Naprawdę nie wiem jak to zrobił i chyba nawet nie chcę się nad tym zastanawiać, ale dokonał rzeczy niezwykłej - matematyka zaczęła mnie fascynować. I piszę to całkowicie szczerze. Te wszystkie wykresy, diagramy, liczby z każdą kolejną stroną  intrygowały mnie coraz bardziej, dlatego jeśli nie trawicie matmy tak jak ja, to nie odrzucajcie tej książki, wyłącznie z tego powodu, ponieważ może ominąć Was niezwykła przygoda - pełna nie tylko liczb, ale i też zaskakujących zwrotów akcji.

"Książki to notorycznie Porzucani: gdy je odkładasz, mogą na ciebie czekać wiecznie, a gdy poświęcisz im uwagę, zawsze odwzajemniają twoją miłość”.

    Jeśli chodzi o bohaterów jestem nimi całkowicie oczarowana! I właśnie za to lubię Pana Zielonego- kreuje tak oryginalne postaci, że nie da się ich nie kochać. W swojej zwykłości są po prostu cudowni. Początkowo trochę obawiałam się męskiego punktu widzenia, ale potem te obawy bardzo szybko zniknęły, ponieważ  główny bohater w mgnieniu oka zaskrobił sobie moją sympatię, ale to nie znaczy, że był bez skazy, wręcz przeciwnie miał wady. Chwilami zachowywał się egoistycznie i skupiał się tylko na swoim cierpieniu, ale całe szczęście miał przy swoim boku Hassana, który potrafił postawić go do pionu. Colin jest inny niż większość męskich bohaterów - arogancja, opryskliwość i pewność siebie nie leżą w jego naturze. Nie zależało mu na tłumie przyjaciół i nie podążał za wszystkimi i właśnie to mnie w nim ujęło. Zawsze, w każdej sytuacji był w stu procentach sobą, prawdziwym nerdem, który lubi czytać, uczyć się i układać anagramy, i choć Colin nie został kolejnym moim książkowym mężem to i tak go strasznie lubię, i bardzo chciałabym taką postać spotkać w rzeczywistości. I nie przeszkadzało by mi to, że wie więcej ode mnie, wręcz przeciwnie mogłabym się od niego wiele nauczyć.
  Kolejny bohater, który bardzo szybko zyskał moje uznanie to oczywiście Hassan. Nie wyobrażam sobie tej powieści bez tego osobnika! To właśnie on odpowiedzialny jest za większość moich niepohamowanych wybuchów śmiechu. Co tu dużo mówić? Rozbrajał mnie na każdym kroku. Jednak nie dajcie się zmylić Hassan to nie tylko "wesołek". Za tą powłoką dowcipnisia kryje się niezwykle wrażliwa i emocjonalna dusza. Więcej Wam nie zdradzę- sami musicie go poznać.
  Oprócz tych dwóch bohaterów jest jeszcze kilku o których mogłabym pisać, ale tego nie zrobię, bo obawiałam się, że mogłoby się posypać trochę spojlerów, a wiem, że nie wszyscy je lubią. :)


 "Brakujących fragmentów nie da się wpasować w swoje wnętrze, gdy się je już raz straci."




   Muszę przyznać, że jestem zafascynowana stylem Greena. Jego powieści z pozoru wydają się zwyczajne, ale prawda jest taka, że takie nie są. Na kartach swoich powieści autor umieszcza wiele przeróżnych wartości i moim zdaniem w każdej swej książce chce nam przekazać coś innego. Kiedy podzieliłam się moimi odczuciami z koleżanką, ona doszła do wniosku, że dałam się wciągnąć w specyficzny świat Johna i faktycznie może tak jest, ale naprawdę lubię jego kunszt i uwielbiam to uczucie kiedy odkładam książkę na bok, i czuję jednocześnie smutek jak i radość.

  Podsumowanie nie będzie długie, ponieważ kompletnie nie wiem co mam napisać, aby zachęcić Was do przeczytania tej książki.Gdybym mogła jeszcze raz wyruszyć w szaloną podróż po Ameryce z Colinem i z Hassanem to bez chwili zastanowienia wsiadłabym z nimi do samochodu.Więc jeśli odczuwacie potrzebę przygody i niezapomnianych wrażeń albo Waszym największym pragnieniem jest polubienie matematyki to koniecznie sięgnijcie po "19 razy Katherine" Johna Greena. Pozwólcie siebie zaczarować :)
 

"Jeśli człowiek zachowuje się jak kameleon przez całe życie, w końcu nic, co go dotyczy, nie jest już prawdziwe."

Tytuł: " 19 razy Katherine"
Autor: John Green
Ilość stron: 336
Wydawnictwo: Bukowy Las
Moja ocena: 7,5/10

Moi Drodzy! 
Życzę Wam zdrowych, spokojnych i radosnych Świąt Bożego Narodzenia oraz wielu szczęśliwych chwil w nadchodzącym Nowym Roku! :)