"W całym ciele czuł senne zadowolenie. Znalazł nowy dom. Należał do Klanu Pioruna." - recenzja książki pt."Ucieczka w dzicz" autorstwa Erin Hunter

  Czy nigdy nie chcieliście rzucić wszystkiego, uciec gdzieś daleko i nie zważając na nic, i na nikogo wyruszyć  w pogoń za swoimi marzeniami. Czy nie pragnęlibyście  choć na moment zapomnieć  o swoich zobowiązaniach, pracy, codziennej rutynie i pójść za śladem własnych pragnień i oczekiwań. Czy nieraz przed snem zastanawiacie się jak by wyglądało Wasze życie gdybyście choć raz zaryzykowali i postawili wszystko na jedną kartę i posłuchali głosu własnego serca, a nie rozumu.



  Wspominałam już Wam kiedyś, że przed przeczytaniem opisu książki zawsze najpierw przyglądam się okładce i próbuję odgadnąć o czym dana pozycja jest. Gdy pierwszy raz ujrzałam w internecie zapowiedź książki pt. "Ucieczka w dzicz" , spojrzałam  na pięknego rudego kota, który spoglądał na mnie swymi zielonymi oczami i czułam się przez niego bacznie obserwowana. Przez myśl przeszło mi kilka koncepcji na temat fabuły, aż w końcu bliżej postanowiłam zapoznać się z opisem. Byłam mile zaskoczona gdy okazało się, że głównymi bohaterami będą koty, a nie ludzie. Od  pierwszej chwili wiedziałam, że muszę zapoznać się bliżej z twórczością Erin Hunter.

  Rdzawy jest zwykłym domowym kotem. Zawsze ma pełną miskę jedzenia, ciepłe posłanie i dobrych opiekunów. Jednak jemu czegoś brakuje. Od jakiegoś czasu odczuwa pilną potrzebę pójścia do mrocznego lasu i zapolowania na mysz. Tam na miejscu spotyka dzikie koty, które na próbę chcą przyjąć go do swego Klanu Pioruna. Kot zdaje sobie sprawę z tego, że ta jedna decyzja zaważy na całym jego życiu. Czy domowy pupil  poradzi sobie w nieznanym mu lesie, gdzie na każdym kroku czai się niebezpieczeństwo? Tym bardziej, że pomiędzy czterema klanami - Pioruna, Cienia, Wiatru i Rzeki trwa zacięta walka o terytorium.

   " - Dobrze robimy?
    - Nie wiem- przyznał się- Jeśli mamy racje, zostaniemy bohaterami, i kocięta będą                bezpieczne, jeśli jesteśmy w błędzie, właściwie  już nie żyjemy"

  Nie spodziewałam się, że ta książka, aż tak mnie pochłonie. Zaczęłam czytać i dosłownie przepadłam. Zapomniałam o otaczającym mnie świecie i wyruszyłam w niezapomnianą podróż do sekretnego obozowiska kocich bohaterów. Wspólnie z nimi wędrowałam, polowałam na zwierzynę i ćwiczyłam "kocie zapasy". Na jakiś czas przeniosłam się do ich fascynującego życia. Bardzo się z nimi zżyłam i nie chciałam rozstać, dlatego nie odłożyłam lektury dopóki nie dotarłam na ostatnią stronę.
 Autorka miała naprawdę świetny pomysł na fabułę. Widać było, że wszystko dokładnie przemyślała i zaplanowała. Zadbała o każdy nawet najmniejszy detal. Nic w tej powieści nie było absurdalne lub nielogiczne, a wątki płynnie  łączyły się ze sobą w jedną spójną całość.

"-Mówisz z głębi serca młodzieńcze.Pewnego dnia pomoże ci to stać się silniejszym wojownikiem.
-Albo sprawi ze w chwili ataku okaże się  słaby jak kot domowy - odpowiedział Tygrysi Pazur"

  Do tego bardzo  lubię gdy  akcja toczy się w naszych realiach, ale jest osadzona po za zasięgiem naszego wzroku. Przecież koty żyją wśród nas, ale czy kiedykolwiek ktoś z nas pomyślał o tym, że koty mogą się łączyć się ze sobą w stada i tworzyć własną wspólnotę na terenie lasu? Nigdy nie pomyślałam o czymś takim, ale dzięki Pani Hunter teraz wiem gdzie może  znajdować  się mój zaginiony  kot - pewnie i on dołączył do któregoś z klanów.

                "- Znałam go od małego. Nie zmienił się- zabijaka, ale bez mózgu"

   Kolejna rzecz, która mi się spodobała to przedstawiony punkt widzenia ze strony kota. Ich tok rozumowania i nazewnictwo wielokrotnie mnie rozbrajało.Wiecie jak nasza rasa została nazwana?   Dwunożnymi, weterynarz został okrzyknięty  - Obcinaczem,  szosa  - Drogą Grzmotu, a samochody -Ryczącymi  Potworami, ale dzięki temu zabiegowi lepiej mogłam wczuć się w ich role i spojrzeć na świat kocimi oczami. W końcu dla nas samochody są niezbędnymi przedmiotami dotarcia do celu, a dla nich są monstrum, które zagraża im życiu.

                    "Zaskoczenie jest najlepszą bronią wojownika"

  Jak przystało na bardzo dobrą fantastykę nie zabrakło tu  przyjaźni, lojalności, poświęcenia, ale znalazło się też miejsce dla zdrad, intryg, chciwości i bitew w których ucierpiały lub ginęły niewinne stworzenia. Autorka nie stworzyła cukierkowej historii, pełnej słodkich, pulchnych  i miłych kotków lecz wykreowała silne i dzikie kocury. Udowodniła też, że ludzi i zwierzęta łączy bardzo dużo. Cierpią, walczą, kochają i czują tak jak my. Toczą walki o władzę, knują perfidne pomysły i zabijają., ale  muszą też przestrzegać pewnych praw. Dla większości z nich ważny jest honor i klan, który traktują jak najbliższą rodzinę i są gotowi oddać za niego własne życie.

 "Wojownicy. Ucieczka w dzicz" to idealna lektura dla czytelnika w każdym wieku. Pani Hunter pisze prosto, a zarazem bardzo plastycznie co sprawia, że książkę czyta się błyskawicznie. Spotkałam się z opinią, że ta powieść skierowana  jest typowo dla młodszego odbiorcy z czym ja się do końca nie zgodzę. Owszem nawet dziesięciolatek odnajdzie się w tej historii,ale gdy tylko się w niej zgłębimy to dostrzeżemy coś więcej niż zwykłą historię opowiadającą o życiu dzikich kotów. W tej powieści znajdziecie też  dużo ważnych wartości takich jak honor, odwaga, braterstwo, lojalność ale i też pojawia się rywalizacja, sabotowanie, dwulicowość i bezpodstawne oskarżanie innych członków klanu. Nieważne czy masz dziesięć, szesnaście, trzydzieści czy pięćdziesiąt pięć  lat - na pewno w tej książce znajdziesz coś dla siebie.


Tytuł: "Ucieczka w dzicz"
Autor: Erin Hunter
Wydawnictwo: Nowa baśń
Ilość stron: 330
Moja ocena: 7,5


                      Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Nowa Baśń