"Przyszła noc i zapadła ciężko. Nie jakby Bóg nakrył ziemię kocem, ale jakby ktoś zdmuchnął świeczkę." Recenzja książki pt."Odcięci od świata" Emmy Laybourne

Jak byłam małą dziewczynką często się zastanawiałam jakby to było spędzić całe dwadzieścia cztery godziny w zamkniętym supermarkecie. Zapewne bawiłabym się wspaniałe. Wyciągałabym zabawki, jeździłabym jak szalona w wózku na zakupy i pochłaniałabym masę przeróżnych słodyczy. Krótko mówiąc szalałabym. Teraz z biegiem czasu, pewnie wolałabym spędzić ten czas w jakiejś księgarni, wśród książek..  Wyobraźcie sobie jaki  byłby to raj dla książkoholika! Pewnie wytrzymałabym tam nawet cały tydzień.


A teraz spójrzmy na to inaczej. To marzenie zmienia się w koszmar. Sklep staje się więzieniem, a my jego więziami.  Zostaliśmy odizolowani od świata zewnętrznego. Nie mamy bladego pojęcia co dzieję się z naszymi bliskimi.  Spanikowani i zmęczeni czekamy na pomoc, ale czy ona kiedykolwiek nadejdzie?

Potężne tsunami pustoszy wybrzeże Stanów Zjednoczonych. Nad krajem przetaczają się straszliwe burze, a ze zniszczonego ośrodka wojskowego wydostaje się tajemnicza broń chemiczna. Sześcioro licealistów, dwójka gimnazjalistów i szóstka mniejszych dzieci po wypadku w drodze do szkoły chroni się w supermarkecie. Wielki sklep szybko staje się jednak zarówno ich schronieniem, jak i więzieniem. Grupka zdanych na siebie, przerażonych, odciętych od świata dzieciaków zaczyna tworzyć małą społeczność: organizują sobie życie, dzielą obowiązki, starsi opiekują się młodszymi, ale też ujawniają się szkolne sympatie, antypatie i skrywane dotąd uczucia, wyłaniają się naturalni przywódcy i ci, którzy chcą skorzystać z sytuacji i trochę się zabawić...

Mam słabość do dystopii, a tym bardziej pisanych przez  debiutantów, ponieważ nigdy nie wiem czego się po nich spodziewać, dlatego gdy usłyszałam o "Monument. Odcięci od świata" chciałam jak najszybciej zapoznać się z tą historią. Najbardziej ciekawiło mnie to jaki świat czeka nas w 2024 roku zdaniem Pani Emmy.  W końcu były już igrzyska i  trybuci, mroczne umysły, które były niebezpieczne dla społeczeństwa, , idealni ludzie umierający  po dwudziestu pięciu latach życia i miłość uważana za chorobę. Co jeszcze można wymyślić? Jak widać pisarzom pomysłów nie brakowało i nadal nie brakuje, a autorka ma dla nas jeszcze inną koncepcję. Jej zdaniem za dziewięć lat,  coraz mniej osób będzie umiało pisać ręcznie, ponieważ wszyscy będą posiadać modne minitaby. Rządzić będą urządzenia elektroniczne i sieciowe, a książki w wersji papierowej przejdą do lamusa. Ludzie coraz bardziej będą uzależniać się od elektryczności. Jednak to nie internet doprowadzi do stanu w jakim znaleźli się bohaterowie. Za tym kryje się coś bardziej niebezpiecznego.

         "Mama kupowała książki maniakalnie, jakby bała się, że przestaną je drukować."

Spodobało mi się w jaki sposób zostało zbudowane napięcie. Już na samym początku zostałam powitana z mocnym akcentem, a  pierwszy akapit zmusił mnie do głębokiej refleksji. Byłam tym fragmentem tak zafascynowana, że musiałam przeczytać go po raz drugi. A po kilku kolejnych stronach zostałam doszczętnie wciągnięta w życie bohaterów.Wprost nie mogłam się oderwać od lektury. Nie byłam tylko obserwatorem powieści, lecz stałam się jej częścią. Przeżywałam wszystko wraz  z postaciami. Chciałam im jakoś wesprzeć  i pomóc w zrozumieniu tego co się wydarzyło. Z każdym kolejnym rozdziałem nasuwało mi się coraz więcej pytań. Pragnęłam jak najszybciej uzyskać odpowiedzi i wrócić do porządku dziennego, ale nie mogłam. ponieważ autorka postanowiła pobawić się z nami w kotka i myszkę. Przez cały czas zwodziła nas za nos, i gdy już myślałam, że wyjawi prawdę, wszystko zaczynało zmierzać w przeciwnym kierunku. Rezultatem tego były kolejne pytania. Oczywiście Pani Emma nie jest sadystką i trochę  uchyla  nam rąbka tajemnicy, ale nie za wiele.  Mam nadzieję, że w kolejnej części rozjaśni nam wszystko.

Pomimo tego, że głównym bohaterem jest chłopak - Dean to bardzo szybko nawiązałam z nim nić porozumienia. Polubiłam go już od pierwszej chwili. Podbił moje serce swoją dojrzałością i wrażliwością.Dbał o swojego młodszego brata i martwił się losem rodziców. Był szalenie zakochany w książkach i pisaniu. Nikogo nie udawał i nie zależało mu na tym, aby znaleźć się w centrum uwagi Zawsze próbował znaleźć wyjście spod bramkowej sytuacji.  Oczywiście miał swoje wady i nie był idealny, ale to tylko dodawało mu naturalności. Poznajemy go najlepiej, ponieważ to on jest narratorem powieści, wszystko widzimy jego oczami i znamy każdą jego  myśl. Nic przed nami nie może ukryć, ale oprócz niego poznałam cały wachlarz przeróżnych osobowości m.in. skauta, szkolną piękność i jej chłopaka, typowego mięśniaka, czternastoletnią dziewczynę pragnącą być już dorosłą, mózgowca, ekolożkę  i całą zgraję niesfornych dzieciaków. Może nie wszyscy oni zdobyli moją sympatię, ale każdy z nich był potrzeby i miał swoje wyznaczone miejsce w powieści.

                               " Zdobywasz czyjeś zaufanie zdradzając własne sekrety"

Chciałam doszukać się czegoś banalnego, naciąganego albo chociaż naiwnego w tej książce, ale autorka nie poszła w  żaden utarty schemat. Nawet wątek miłosny, a raczej wątki były jak najbardziej prawdziwe i naturalne. Nie ma tu żadnych nagłych wybuchów uczuć  i miłostek od pierwszego wejrzenia, a co więcej nastolatkowie nie skupiają całej swej uwagi na amorach. Owszem zakochują się, fascynują się sobą, ale często ich uczucia nie  były odzwajemniane.. Wszystko zostało utrzymane w idealnych proporcjach.

"Monument 14. Odcięci od świata" to świetna dystopia z nutką dobrego thrillera. Do samego końca trzyma czytelnika w napięciu i sprawia, że nie można się od niej oderwać. Autorka wykonała kawał dobrej roboty. Sprawiła, że nie można było przewidzieć tego co się dalej wydarzy, a samym zakończeniem złamała mi serce i zostawiła mnie  z mnóstwem pytań bez odpowiedzi. Nie zostało mi nic innego jak tylko sięgnąć po kolejny tom.



Tytuł:"Monument 14. Odcięci od świata"
Autor: Emma Laybourne
Wydawnictwo: Rebis
Ilość stron: 344
Moja ocena: 8/10