"Ludzie nie zapominają celowo, chociaż zawsze są rzeczy, które wszyscy chcielibyśmy zapomnieć" - recenzja książki pt. "Kraina zwana Tutaj" Cecelia Ahern

Wyobraźcie sobie taką sytuację. Wstajecie rano z łóżka i chcecie założyć na swoje nogi ulubione kapcie. Nagle sobie uświadamiacie, że jeden z nich znikł. Zaczynacie go szukać pod łóżkiem, szafą, w salonie, w łazience. Jesteście zdziwieni zaistniałą sytuacją. Doskonale pamiętacie, że jeszcze wczoraj para butów leżała na podłodze w Waszym pokoju. Przetrząsacie  cały dom, a zguby nadal nie ma. Po jakimś czasie dajecie sobie spokój, ale nadal gdzieś we własnej  podświadomości zastanawiacie się gdzie mogły się  podziać.
Nie macie pojęcia, że Wasze buty wylądowały w tajemniczej krainie zwanej Tutaj...



   Sandy Scott prowadzi agencję zajmującą się poszukiwaniem ludzi i rzeczy zaginionych. Całe swoje trzydziestoczteroletnie życie poświęca swojej pasji. Pewnego dnia przyjmuje zlecenie od niejakiego Jacka, który poszukuje swojego brata. W dniu spotkania  nagle znika i trafia do tajemniczej krainy Tutaj, gdzie pośród rzeczy zaginionych mieszkają nieodnalezieni ludzie. Kobieta czuje, że znalazła się tam nie bez przyczyny. Postanawia im pomóc, ale najpierw musi odnaleźć siebie.


   To moje drugie spotkanie z tą autorką. Dwa lata temu miałam okazję przeczytać "P.s. Kocham Cię" i zakochałam się w tej powieści. Czytając to śmiałam się i płakałam. Byłam pod wrażeniem historii przedstawionej przez Panią Ahern. Do dziś nie mogę o niej zapomnieć. Obiecałam sobie, że przeczytam wszystko co ta kobieta napisze. I w końcu pomalutku spełniam tę obietnicę, ale muszę przyznać, że po zapoznaniu się z "Krainą zwaną Tutaj"  nie wiem czy jej nie złamię.


"Jedyną rzeczą bardziej przygnębiającą od niemożności odnalezienia kogoś jest bycie nieodnalezionym." 

   Początek był tragiczny i nie mogłam przez niego przebrnąć. Po kilku stronach odkładałam powieść i sięgałam po inną pozycję. Skończyło się na tym, że musiałam zmuszać się do czytania. Jednak po namyśle postanowiłam dać szansę tej książce i skończyć ją. Do końca miałam nadzieję, że akcja w końcu mnie porwie i nie będę mogła się oderwać. Moje prośby zostały w końcu wysłuchane, lecz tylko częściowo. Gdy dotarłam na 180 stronę nie musiałam się już zmuszać i czytało mi się trochę lepiej. I teraz pisząc tę recenzję zastanawiam się co spowodowało, że tak ciężko mi szło. Przecież styl pisarki jest bardzo lekki i przyjemny. Zdania są dobrze skonstruowane i płynne.Wszystko jest spójne i łączy się w jedną wielką całość, a  niektóre wypowiedzi bohaterów zmuszały mnie do długiej refleksji, więc gdzie tkwi problem? I na to pytanie znalazłam odpowiedź.

   Największym problem była główna bohaterka, a przy okazji narratorka. Sandy Scott trzydziestoczteroletnia  kobieta, która zachowywała się jak rozkapryszona księżniczka w okresie dojrzewania - bez urazy dla księżniczek.
To właśnie jej punkt widzenia najbardziej mnie męczył i sprawiał, że miałam ochotę rzucić książkę w kąt.
Scharakteryzuję Sandy  w trzech słowach - egoistka, ignorantka i pseudointelektualistka. Jej stosunek do bliskich, a w szczególności do rodziców był naganny. Naprawdę nie wiem jak tak można ignorować swoich rodzicieli. Cały czas miała do nich pretensje, że jej nie rozumieją, ale czy ona rozumiała ich? Nie pozwalała im się zbliżyć do siebie nawet na krok. Uciekała od nich i się izolowała. W moim odczuciu karała ich za swoją obsesję szukania. Nie mogłam rozgryźć panny Scott i powiem Wam szczerze, że jej nie polubiłam. Owszem nie była zła do szpiku kości, ale aniołem też bym jej nie nazwała.

  Sytuację trochę ratował  Jack- mężczyzna poszukujący od roku zaginionego brata. Jego akurat polubiłam od pierwszej strony. Podziwiam go za jego upór i determinację. Gdy cała rodzina już się poddała  w poszukiwaniach on jeden nie tracił nadziei i każdego dnia wypatrywał Daniela. Robił co tylko mógł, aby go odnaleźć. Może nie każdą jego decyzję popierałam, ale w pełni go rozumiałam.
  Nie będę ukrywać, że najbardziej przywiązałam się do bohaterów drugoplanowych. I to oni powinni być głównymi postaciami. Byli barwni, dobrze skonstruowani i jak najbardziej realistyczni. Gdy tylko pojawiali się na horyzoncie od razu się uśmiechałam. Ich słowne potyczki i poczucie humoru mnie rozbrajało. I to dzięki nim dotrwałam do końca.

   Zgadzam się ze słowami umieszczonymi na okładce, że  autorka z wdziękiem łączy rzeczywistość z magią.    Naprawdę jestem pod wrażeniem pomysłu na powieść i problemu w niej poruszonego. Ten temat jest cały czas aktualny. Każdego dnia w różnych krajach i o rożnej porze giną bez śladu ludzie. Jedni się odnajdują żywi lub martwi, ale jest też grupa osób, która nigdy nie zostaje odnaleziona. A kraina wymyślona przez pisarkę przynosi nam małą pociechę, że Ci ludzie żyją w swoim świecie i  są w jakimś stopniu szczęśliwi.


"Czasem ludzie znikają nam dosłownie sprzed oczu. Czasem odnajdują cię nagle, nawet, jeżeli szukali cię przez całe życie. Czasem, kiedy przestajemy uważać, tracimy z oczu samych siebie."

   I teraz mam dylemat na ile powinnam ocenić tę książkę. Nie była najgorsza, ale najlepsza też nie. Spodziewałam się czegoś lepszego i zostałam niemile zaskoczona . Jednak ze względu na intrygującą fabułę i wspaniałą kreację postaci drugoplanowych oceniam tę powieść na 5/10. Szkoda, że potencjał tej powieści został zmarnowany.

Tytuł : "Kraina zwana Tutaj"
Autor: Cecelia Ahern
Wydawnictwo: Akurat
Ilość stron: 320
Moja ocena: 5/10